żebrak. Chude, czarne ręce opuścił między rozchylone uda. Paznokcie u nóg miał długie jak u psa.<br>Nie obudził się, kiedy przechodzili korytarzykiem wstępując na kręcone schody o wydeptanych stopniach z kamienia. Wąskie okienka strzelnic rozpylały białawe światło. Wspinali się prawie po omacku. Na ścianie widniały dobyte płomykiem zapałki tłuste smugi brudu. Setki tysięcy zwiedzających opierały się dłonią, wodziły spoconymi palcami, polerując tynk. Z wnętrza biła piżmowa woń nietoperzy i moczu oddawanego ukradkiem przez pątników. Z wysokich kondygnacji dobiegały ich piskliwe głosy dziewcząt, pomnożone echem.<br>- Wejdziemy na samą górę? - zapytał. - Osiemset sześćdziesiąt dwa stopnie...<br>- Nie darowałabym sobie, jakbyśmy się nie wdrapali - przyspieszyła