bezwietrznie, nie śpiewały ptaki, zaczynała się wiosna, pora, gdy wszystko powoli, leniwie zaczyna się budzić ze snu. W pobliżu nie było żadnej drogi, żadnego źródła hałasu, tylko gdzieś daleko ujadał pies, czasem zapiał kogut, krzyknął jakiś ptak. W tej koszmarnej ciszy usłyszałam mlaśnięcie i zobaczyłam końskie łajno spadające do sąsiedniej bruzdy, a potem patrzyłam, jak stary wałach sika szerokim strumieniem. Koński mocz pienił się i mieszał z ziemia, pryskał na boki, i twarz Pawlika pokryła się czarnymi kropkami, na policzkach, wargach i wytrzeszczonych w niebo gałkach ocznych zastygały maleńkie grudki mokrej ziemi.<br>Potem zobaczyłam księdza. Szedł droga ze wsi, powoli, zamyślony