Kraszewskich. Patrzę bacznie na ręce Józefa, bo w nich, w ich ruchach i sprycie, cała tajemnica.<br>Lecz Józef, jak każdy lepiglina, pracę rozpoczyna nogami. Przebiera nimi na drewnianym kręgu, wprawiając go w ruch, a gdy silnik zaskoczy i krąg wiruje jak szalony - ręce wkłada do miski z wodą, odrywa od bryły gliny; wygniecionej jak ciasto, mięsisty kęs; taki w sam raz na dzbanek. Kęs szybko ugniata w dłoniach na kształt pączka. I tę gruzełkę gliny, jak osełkę masła, ciska z całą siłą na wirującą żelazną tarczę kręgu.<br>- Trzeba trafić w sam środek wytłumaczy młody Kraszewski. Inaczej byłoby trudno wyprowadzić równe brzegi