więc zostawić łódkę w sitowiu i w bród przedrzeć się do brzegu. Rozebrał się, niemal bezszelestnie zanurzył się w wodę. Nogi ugrzęzły mu po łydki w miękkim mule, woda sięgała po pierś. Pchnął łódkę głębiej w sitowie, by wiatr nie zniósł jej na wodę, i zaczął mozolnie przedzierać się ku brzegowi. Na szczęście nie było daleko. Wnet znalazł się na twardym gruncie &lt;page nr=231&gt;<br>Brzeg opadał stromo piaszczystą skarpą, przetykaną odsłoniętymi węzłami korzeni. Wspiął się szybko na skarpę i bezszelestnie zapadł w gęstą leszczynę. Teraz rozejrzał się wzdłuż brzegu. O jakieś dwadzieścia metrów od swojej łódki, w małej, niemal zupełnie wolnej od sitowia