padał przed nią na kolana wypowiadając czułe słowa, codziennie czynił wysiłki zmierzające do objęcia jej kibici i ucałowania dłoni, codziennie Barbara, jak zawsze nieczuła, odmawiała mu swych względów. Robiła to wprawdzie zgodnie z tekstem stworzonym przez instruktora k.o. i odczytywanym z kart maszynopisu, ale odpychające zdania i krwawe drwiny brzmiały w uszach Lesia rozpaczliwie realistycznie. Barbara nie chciała go tak w życiu, jak i na scenie. Karmiona wiosennym plenerem i natchnieniem kaowca wyobraźnia Lesia ruszyła. Po każdej kolejnej próbie, po każdym stwierdzeniu, że piękna arystokratka odrzuca uczucia hrabiego i gardzi jego nikczemną postacią, popadał w zwiększoną melancholię i w wypowiadane