ramy wokół wielkich, niewyraźnych prostokątów. W chwili kiedy naczelny inżynier wrósł w ziemię na zapleczu ostatnich komórek, przerwał na chwilę pracę, odwrócił się w kierunku widocznej w niewielkim oddaleniu nakrapianej stodoły i rzekł z goryczą:<br>- Czemuż serce twoje jest zimne jak głaz?<br>Urwał i trwał chwilę w milczeniu, wpatrzony w budynek gospodarski, jakby w oczekiwaniu na odpowiedź. Stodoła milczała i milczał też zamarły w bezruchu naczelny inżynier.<br>- Ach, cofnij te okrutne słowa! - zawołał Lesio z boleścią i naczelny inżynier poczuł jakieś dziwne oszołomienie. Przez moment usiłował coś posłyszeć, po czym uprzytomnił sobie, że gdyby nawet ze stodoły istotnie dobiegł jakiś głos