brata", to zarazem stawka na etnografizm, czyli na hajdamaczyznę, na "wiśniowe sady", na "rewetaj stohne Dnipr szyrokyj", na szarawaryzm i banduryzm, na to wszystko, co swoją malowniczą fasadą pozoruje i osłania prawdziwy stan rzeczy. Socrealizm w wydaniu regionalnym przeskoczył nad tym, co działo się w literaturze prawdziwie ukraińskiej w okresie bujnego odrodzenia kultury narodowej. Już nie mówiąc o emigrantach, skazanych na całkowite przemilczenie, gdzieniegdzie tylko można dostrzec ślady młodego Tyczyny, kijowskich neoklasyków, po barokowemu rozrzutnego Bażana. W pod-sowieckiej poezji w języku ukraińskim święci triumfy tradycyjny etnografizm z czerwoną wstążką u wyszywanej koszuli. Związki ż Zachodem, o które tak uparcie i