kiedy matka położy dłoń na oczach, zasłaniając widok okrutników topiących w ślepej rzece kocięta, uczesane na śmierć różowym językiem ich matki. <br>Proboszcz zaświecił żyrandol. Wszystko, co szklane i złocone, zaczęło połyskiwać i migać. Spojrzał w okno. <br>- Tuż przed Bożym Narodzeniem... też było tak ciemno... Przyszło ich dwóch, z tego samego bunkra, żeby się wyspowiadać. <br>- Uśmiech wzruszony. <br>- Szli tutaj na skróty przez zamarznięte bagno. Śnieg sypał drobniutki. Przez kratki konfesjonału widziałem... tu, tu na ramieniu ten śnieg uzbierany w drodze... I ich policzek rumiany... <br>Spojrzy naraz na Hansa jakoś tak ukosem, niemal śledczo. <br>- Pan docent urodził się oczywiście &lt;hi rend="spaced"&gt;potym wszystkim&lt;/&gt;... I te