życia Felińskiego była bowiem miłość i przyjaźń. Odczytać ją można z zachowanych listów i wspomnień. Ceniono go za skromność i szlachetność, dobroć, wyrozumiałość i prawość. &#132;Wszystko jestem zdolny przebaczyć oprócz hipokryzji" &#150; wyznał Rudzkiemu w liście z 22 stycznia 1811 roku. Skazany wcześnie na samodzielność, po okresie młodzieńczych &#132;burz i naporów" wiódł życie prowincjusza, które &#132;snują po większej części drobnostki" (E. Felińska). Pod pewnymi względami jest to biografia typowa, ukształtowana przez wstrząsy polityczne, przez konieczności, które stały się udziałem całego pokolenia twórców urodzonych w latach 1770-1789, generacji &#132;kontynuatorów".<br><br> Chronologicznie pierwszym (i może najważniejszym) składnikiem tej biografii