już tego wszystkiego mówić nie będę - i nic: musiałam, musiałam... O męko<br>&lt;page nr=178&gt;<br>straszliwa wymuszonych od wewnątrz czynów, przed którymi skręca się ze zgrozy cała ta nasza głupia, niby-ludzka powłoczka, nędzna maseczka na tym bydlęcym balu maskowym, którym jest życie społeczne, zaczynając od rewolucji francuskiej. On ma jednak rację, ten bydlak!<br> Wchodzi Dorota i nakrywa do stołu<br>Gdzież całe moje wychowanie, gdzie cała moja niby-arystokratyczna finezja? A jednak trzeba się skupić do ostatniej walki i być sobą na nowo.<br> Innym tonem<br>Moja Doroto, proszę mi dać mój czarny czepek.<br> Dorota podaje. Matka mizdrzy się do siebie przed lustrem na prawo