ukazywały każdemu pogodne, swojskie szczęście. Cały ów tłum, taki ciepły to byli krewni i przyjaciele. Swoi ludzie. Plotkarze, zazdrośnicy, niedołęgi, sprytne bestie i surowe pały, &lt;orig&gt;rozkosznice&lt;/&gt;, tercjarki, szlachetne, piękne dziewczyny, młodzi zapaleńcy, idiotki i karierowicze. Ale w tej wybranej godzinie nikt nie plotkował, nie szachrował, nikt nie złorzeczył, nie plótł byle czego. Wszyscy życzyli dobrze, wszyscy - przy grzmocie organów, pod ciężką ręką wspólnego Boga - wielbili w zwycięstwie Jadwigi zwycięstwo własnego klanu. <br>Władyś odczuł ukłucie w sercu... Gdzie matka? Gdzie ojciec? Potrącił tego i owego, ktoś syknął nadepnięty i czym prędzej - poznawszy pana młodego - ozdobił twarz uśmiechem. Ktoś inny chwycił pod ramię i