polskich wierszem elegijnym opisane), wydawane po wielokroć w ciągu XVI i XVII stulecia, po raz pierwszy w Antwerpii w 1563 i w Krakowie w 1565, przerabiane po polsku przez Sebastiana Klonowica i Jana Achacego Kmitę. Ale właśnie ów użytkowy charakter pisarstwa Klemensa Janickiego zabezpieczał twórczość łacińską przed uwiądem - i to bynajmniej nie starczym, lecz uwiądem młodzieńczej rutyny. Stereotypy językowe i przedstawieniowe tworzyły swoisty repertuar, który łatwo stawał się systemem ozdobników i komplementów. Nie uniknął tego niebezpieczeństwa i Janicki w swoich juweniliach, gdy na przykład w żywocie arcybiskupa Hipolita umieszczał aluzję do mitycznego Hipolita, syna Tezeusza, tylko na zasadzie współbrzmienia imion. Ale