go ominąć, ale staruszek z nieoczekiwaną stanowczością zastąpił mu drogę.<br>- Przepraszam pana bardzo - rzekł dobrotliwie. - Widziałem, że pan długo czekał na dyrektora. Czy nie mogę być panu pomocny? - Zawstydził się widocznie własnej odwagi i dodał: - Jako lekarz.<br>"Czy to są kpiny?" pomyślał Widmar. Odpowiedział mrukliwie, że miał do Tamtena sprawę całkiem prywatną.<br>- O, przepraszam, przepraszam!... - zawstydził się jeszcze bardziej staruszek i z zupełnie niejasnych przyczyn zaczął opowiadać Widmarowi o swoim ogromnym doświadczeniu lekarskim. - Czy pan wie - oświadczył w końcu - że staremu lekarzowi wystarczy spojrzeć na chorego, aby rozpoznać charakter jego cierpienia? Jest na przykład typ histeryków, których zgaduję natychmiast. Widmar oparł