dawnym posłuszeństwie i lakiernictwie, które trudno nazwać inaczej jak potulnym oportunizmem czy dyskwalifikującą krytyka pomyłką. Porębski nie wspomina, co ten oportunizm zniszczył, ile talentów zmarnował, ilu artystów autentycznych zafałszował czy doprowadził do rozpaczy, więc skąd naraz te prawa i przywileje dla już uprzywilejowanych w dobie socrealizmu. "Dziś wiemy - pisze dalej - całkowite wyrzeczenie było kłamstwem, po drugie błędem. Kłamstwem, bo niemożliwe jest odcięcie od prawdy tych wszystkich przemyśleń i wzruszeń. Walka powinna toczyć się na gruncie sztuki współczesnej a nie przeciw niej".<br>W tym samym roczniku, zasłaniając się na początku cytatą z Żółkiewskiego o "drewnianej estetyce recept", Bogucki otwiera śluzy zbiorowej samokrytyki