siebie.<br>&lt;au&gt;Jakub T. Janicki&lt;/&gt;&lt;/&gt;<br><br>&lt;div type="art" sex="m"&gt;&lt;page nr=8&gt;<br>&lt;tit&gt;Loża Piekarczyk&lt;/&gt;<br>&lt;tit&gt;Nie rzucim ziemi&lt;/&gt;<br>Dziewięć miesięcy temu powiedziałem sobie: spadam z miejsca "na marginesie", ale przecież nie po to spadałem stamtąd, aby wylądować w loży. Dziewięć miesięcy to dobrze ukształtowana ciąża, powinno się narodzić coś nowego. Tymczasem czuję się jak stary, toruński piernik zawinięty w celofan i przewiązany wstążeczką. Dlatego przyznam, że czuję się trochę nieswojo. <br>Chodzi przede wszystkim o otoczenie. Loża działa na mnie deprymująco. Żeby to jeszcze była jakaś loża wolnomularska, można by powiedzieć: no, miejsce warte grzechu, towarzystwo także niczego sobie. Tymczasem to jest loża honorowa, może nawet bardziej teatralna niż honorowa, bo