zgodzie na wymuszone przez okoliczności zwężenie zainteresowań krytyki, co z kolei było konsekwencją normatywnych poczynań w definiowaniu zadań i obowiązków samej literatury. Krytycy, choć nie wszyscy i nie bez zastrzeżeń, przyzwolili, by postawiony został znak równości między poetyką a etyką. W istocie oznaczało to drugą młodość programu Nowej Fali. W centrum skonstruowanego przez twórców nowofalowych systemu krytycznoliterackiego znajdujemy takie kategorie, jak "prawda", "poznanie", "zaangażowanie", "społeczeństwo", "świadczenie wartościom". Dla Barańczaka poetyka (określająca zasady organizacji wypowiedzi poetyckiej, która powinna "wytrącić człowieka z myślowego i językowego automatyzmu. Uczyć go myśleć, mówić i działać, samodzielnie i odpowiedzialnie") była postacią "etyki bez autorytetów", tyle że zrealizowaną