śmiech.<br>Mocna Hanula obróciła się w drzwiach, jakby nie dosłyszała, co Albert powiedział, lub czekała na jakieś jeszcze słowo.<br>Nie widziałam nigdy u niej podobnego wyrazu twarzy, jak w tej chwili, i nie pojmowałem jego znaczenia.<br>Czasemzdarzyło mi się widzieć tki blask źrenic i taką pokorę u modlących się w cerkwi kobiet.<br>&lt;page nr=34&gt; - No, idź już, już! - mruknął Albert jakoś wstydliwie i łagodnie.<br>- Albert, życie moje - zaczął starzec - ty jesteś wspaniały.<br>Jesteś nadzwyczajny, jedyny, od morza do morza.<br>Ja ciebie kocham.<br>Ja ciebie proteguję.<br>U mojego bratanka, dyrektora, ty będziesz pierwszy.<br>Albert, serce, żeby to jeszcze było moje, to bym wszystko - zatoczył