Jak pień, jucha! - mamrotał zapatrzony tępo w ową nogę bezwstydnie wywaloną, krzepką w kolanie, ogorzałą i krągłą. Opadła mu bezwładnie dolna szczęka, wykrzywiła się dziwnie twarz zalękniona, pełna cieniów ostro rzuconych z dołu, od chwiejnego płomienia gromnicy.<br>Znów trzask piorunu huknął okropnie a blisko, jakby w któreś z drzew koło chałupy - - Panie Boże, bądź miłościw... bądź miłościw!... jęknął Mrowiec i skulił się w ramionach, i dzwonkiem mocniej potrząsnął. Juści wiadomo, loretański dzwonek, poświęcany przecie!... Jedyna ku odżegnaniu piorunów obrona!... I ta gromnica świecąca, a jakże!<br>- Panie Boże, bądź miłościw... Gnajże tę nawałnicę precz od tej tu chałupy lichej!... Gnajże ją, Panie