na nas - powtarzała często, jakby tym stwierdzeniem chciała mu ulżyć. Na tym też kończyła tę osobliwą rozmowę.<br><br>Czy to mógł napisać urzędnik? - wymachiwałem pożółkłymi kartkami przed głową matki. - No powiedz! Przez tyle lat nic o tym nie wiedzieliśmy. <br><br>Byłem wzburzony, oniemiały, roztrzęsiony. Wiele razy wertowałem tych kilka stron, sprawdzałem dokładnie charakter pisma ojca. Nie było żadnych wątpliwości. Oto odnalazłem dokument potwierdzający moje wcześniejsze intuicje. Ojciec najpoważniej w świecie traktował swoją pracę sędziowską, nikt temu nie mógł zaprzeczyć. A jednocześnie było w nim coś takiego, co sprzeciwiało się wyrokowaniu, co przeciwstawiało się orzekaniu o czymkolwiek. Z tego fragmentu większej całości (ojciec, jak