na wyzwania związane z problematyką "człowiek-środowisko". Cechą znamienną geoekologii jest wyraźne ukierunkowanie ku typologicznemu, a nie regionalnemu stylowi wnioskowania. Nie można jej wobec tego utożsamiać z bliskimi jej treściowo koncepcjami holistycznymi, takimi jak Holistic Geography Simmonsa (1979) lub MENTS (Man-Environment-Nature Territorial Systems) Kostrowickiego (1992), mającymi przede wszystkim charakter badań regionalnych. Bliska geoekologii jest - jak wspomniano uprzednio - ekologia krajobrazu, będąca niejako konceptualną syntezą osiągnięć geografii fizycznej. Łączy je całościowy sposób widzenia rzeczywistości, kładzenie nacisku na zależności funkcjonalne między zmiennymi środowiska i uwzględnianie wpływów działalności ludzkiej na przyrodę. Dzieli natomiast przedmiot badań, jakim w ekologii krajobrazu są zmienne przyrodnicze kształtujące