głodna i gdy tylko mogła, pogryzała czarne suchary. Oglądając swoje zdjęcie z grodzieńskich lat, jakimś trafem zachowane, nie mogła nadziwić się swojej dawnej tuszy, kiedy pokazywała je Ukrainkom, cmokały z niedowierzania. Najczęściej ogarniała ją tęsknota za serdelkami, tak jakby nie było wspanialszej rzeczy na świecie. Nie wspominała tych smakowitych potraw, chateaubriandów, bażantów, zrazów po myśliwsku, frykasów pod beszamelem, jakimi niegdyś raczyła gości w swojej restauracji, bo zaraz łzy stawały w jej oczach. Tylko serdelki! Skwar osłabiał ją jeszcze dokuczliwiej, zdawało się, że zimą była silniejsza i bardziej wytrwała. Zasapana traciła często oddech i z trudem dotrzymywała kroku Jaśce, która była znacznie