wiadomo - nie przybrało nigdy formy otwartej polemiki. Rozumność, którą akceptują obydwaj myśliciele, aby zaoponować przeciwko anarchizmowi, staje się u jednego warunkiem istnienia wolności, a u drugiego przyczyną jej nieodwołalnej śmierci. Przyjrzyjmy się krótko tej sprawie. Wbrew ścisłej chronologii dzieł, zacznijmy od Leibniza.<br>Czytamy u Leibniza: &lt;q&gt;"Nic tedy bardziej niestosownego jak chęć przekształcenia wolnej woli w jakąś niesłychaną i absurdalną moc działania lub niedziałania bez rozumnej racji, czyli taką, której by sobie żaden będący przy zdrowych zmysłach człowiek nie życzył"&lt;/&gt;. Aluzja dotyczy niewątpliwie Kartezjusza. Leibniz - racjonalista z krwi i kości - gotów jest akceptować wolność pod warunkiem, że odsłoni się jej rozumność. Kluczem