a i teraz, w podróży, wśród samych tylko chłopców, staję się często dziewczyną, i wiedziałam, że w każdej chwili pospieszą mi z pomocą, zapewnią mi poczucie bezpieczeństwa, a ja tak bardzo tego potrzebuję, tak bardzo pragnę, aby moja słabość, bezradność i bezsilność budziły w nich nie tylko współczucie, lecz także chęć natychmiastowego spieszenia na ratunek, ofiarowania mi pomocy, a Felek doskonale to wyczuwał, i nieraz wystarczał jeden jego serdeczny gest, jeden uśmiech, by wszystko się we mnie uspokoiło, wszystko prócz tego, co nie chciało spokoju,<br>a tu Felek dotknął mojego ramienia i podał mi kanapkę w papierowej serwetce, odwinąłem ją: poczułem