dochodziłam wprawdzie do perfekcji, ale wciąż jeszcze był to sposób poruszania się niedostatecznie szybki, a za to dostatecznie uciążliwy, żebym nie miała ochoty miotać się bez potrzeby wzdłuż dusznej kichy. Odzywałam się do niego już nie co drugi dzień, a co trzeci, żądając przy tym, żeby samodzielnie wytrząsał z koszyka chleb, butelkę i papierosy. Twierdziłam, że jestem zmęczona i nie chce mi się ruszyć z miejsca, co nawet niezbyt mijało się z prawdą. Po początkowych protestach zaczął przywiązywać drugi sznurek do dna koszyka i w razie potrzeby przewracał go do góry nogami. Plastykowych butelek miał widać duży zapas, bo zgadzał się