środkowego gadów ssakokształtnych nie były bynajmniej jego funkcje zmysłowe, lecz doskonalenie zdolności gryzienia. Temu służyło rozsunięcie kości okrywowych czaszki, powstanie otworów skroniowych, i migracja przyczepów mięśni na zewnętrzną powierzchnię czaszki. Łatwo odróżnić odtąd gładką czaszkę ssaka, z grzebieniem wyznaczającym zasięg potężnych mięśni poruszających żuchwą, od pierwotnej czaszki gadziej, płaskiej i chropowatej na ciemieniu.<br>Podobną drogą podążyła też główna linia rozwojowa właściwych gadów. Proces wnikania przyczepów mięśni w szwy między kośćmi i tworzenia otworów w dachu czaszki był tu jeszcze szybszy i dalej idący. Przekształceniom podlegały jednak inne zespoły mięśniowe i inne regiony czaszki. Końcowym rezultatem była jej skrajnie ażurowa i elastyczna