z martwymi mechanizmami swoich motorowych pił. Ale mówili cicho. Pamiętali zimę, gdy Kościejny przeszedł sześć kilometrów boso, bo kupił nowe buty, wyrzucił stare i potem, na widok zasp, tych nowych zrobiło mu się żal. Albo tę noc, gdy znaleźli go w stajni. Był październik. Z księżyca prószył srebrny pył i chrzęścił pod stopami jak szron. Było cicho, więc usłyszeli szloch. Całował obite boki koni, na otartych karkach rozmazywał smarki i łzy. <br>- Nie przyszedłem w gości - powiedział Kościejny do Semena Wasylczuka, gdy ten wskazał mu krzesło. Stał w progu. Przez otwarte drzwi ulatywało ciepło, w sieni pałętała się biała kura. Wasylczuk siedział