Marusarza. Druzgocąca<br>była ta wiadomość.<br> Janek i Czesiek, dowiedziawszy się w punkcie kontaktowym w<br>Koszycach o tych wypadkach, wracali do kraju już<br>innym szlakiem: pociągiem do Różniawy, później pieszo przez<br>granicę węgiersko-słowacką aż do Polomy, stąd samochodem<br>do Szczyrby. Jan Marusarz był przygnębiony, podenerwowany.<br> - Niedobrze, Stasiu! Niedobrze! - powtarzała co chwila<br>w rozmowie z Kulą.<br> A przecież nie mogli się poddawać słabościom. Łączność<br>okupowanego kraju z zagranicą musiała być utrzymywana.<br> Wzmogli jeszcze bardziej czujność, przestrzegli, kogo się<br>dało z kolegów w Zakopanem, o potrzebie zachowania<br>wyjątkowej ostrożności i ruszyli w drogę do Budapesztu inną<br>trasą, przetartą w czasie ostatniej wyprawy do