nie uległ zbanalizowaniu. Prawdziwy wiersz - to jedyne określenie adekwatne. <br>Prawdziwy jako problem, którego chrześcijanin doświadcza "w każdej chwili", <br>prawdziwy jako forma, niebywale oszczędna, bez jednego choćby zbędnego słowa. <br>Prostota to kolejne słowo-klucz owych wierszy, "niezdrowa ambicja poety", jak <br>by powiedział Lechoń. W twórczości Lieberta po roku 1925 łatwo dostrzeżemy ciągłą <br>ewolucję słowa w kierunku maksymalnej prostoty i zwyczajności. Uważał tę sprawę <br>za niesłychanie ważną. Tą miarą oceniał wszelką twórczość artystyczną. Recenzując <br>poezję Zegadłowicza pisał: "Zegadłowicz uwierzył, że pisać prosto to pisać - <br>po prostu. Zapomniał, że w prostocie zaklęta jest najwyższa technika, najwyższy <br>kunszt artystyczny. Prostotę zdobywa poeta po długiej walce