myślami.<br>Szczuka położył rękę na jego chudej i wąskiej dłoni:<br>- Cieszę się, że cię widzę, mój stary - powiedział z rzadkim u niego akcentem serdeczności.<br>Kalicki podniósł głowę i spojrzał na Szczukę ciemnymi, głęboko spod krzaczastych brwi patrzącymi oczami. Straciły dawny blask. Zgaszone się wydawały i bardzo znużone.<br>- Ja też - powiedział cicho.<br>- Musimy się spotkać, koniecznie... - Kiedy wyjeżdżasz?<br>- W środę rano.<br>Kalicki lekko się uśmiechnął: - Już po wojnie.<br>- Mam nadzieję - mruknął Szczuka. - Dziwnie to trochę brzmi, prawda? Po wojnie... Więc we wtorek wieczorem, powiedzmy. Jesteś tu z rodziną?<br>Kalicki potrząsnął głową: - Sam.<br>- A twoja żona?<br>&lt;page nr=135&gt; - Marynka? W powstaniu zginęła. - Co ty mówisz