Wreszcie zasiedliśmy. Wina Campilli wybrał z równą starannością co stół. Nalawszy &lt;page nr=26&gt; trącił się ze mną, pijąc za zdrowie ojca i za powodzenie jego sprawy. Ale nie mówiliśmy o niej więcej. Nie chciał. Sprowadziłem na nią rozmowę raz i drugi. Nie podjął tematu. Urywał powiadając: "Najważniejsze teraz pomówić z de Vosem, ciekaw jestem, co powie ojciec de Vos."<br>Ponieważ chciałem skorzystać z mego pobytu w Rzymie, żeby trochę popracować naukowo, napomknąłem o tym. Przy pracy nad moim Procesem polskim XVI wieku natknąłem się we Wrocławiu na ciekawy dokument. Było to pismo Roty Hiszpańskiej, skierowane do wrocławskiej kurii. Pismo zaopatrzone w pieczęć, która