na dwa sposoby. W pierwszym pytamy: ile jest z nas w tamtej epoce, czy się w niej rozpoznajemy? Czy jej dylematy są naszymi? Drugi sposób każe szukać cech bohaterów klasyki w nas. Niby to samo, a jednak nie to samo. Ten, kto sięga po metodę pierwszą, pewnie robi to z ciekawości świata, który był. Po to odtwarza przeszłość, żeby porównać ją ze współczesną mizerią: wartości i postaw. Traktuje inscenizację trochę jako popis własnej wirtuozerii reżyserskiej. I nie jest to głupie, bo przecież dziś nie da się już dłużej wpychać w klasykę polityki i publicystyki. Nikogo nie oburzy też szarganie świętości - że