się za córkę człowieka, który był zły. Zabijał ludzi. Tamtego wieczoru pojechała na Filtrową w nadziei, że kogoś tam zastanie. Chociażby tego siwego pana... Może by jej powiedział, co się dzieje z Eweliną Lechicką. Ale nikogo nie było. Długo dzwoniła do drzwi, a potem czekała jeszcze na zewnątrz spoglądając w ciemne okna na pierwszym piętrze. Na Chopina wróciła po dwunastej. Oboje rodzice nie spali. Matka miała zapuchniętą od płaczu twarz. <br>- Już myśleliśmy, że wpadłaś pod tramwaj. Ojciec jeździł po wszystkich szpitalach... <br>- Jestem cała i zdrowa - odrzekła obcym schrypniętym głosem. - Pozwólcie mi pójść do mojego pokoju. <br>Wtedy usłyszała ojca. Bała się na