chrzęścił miękki, mokry piasek, ściany jaskini były nierówne - woda i czas wykruszyły wapień tworząc w skalnej ścianie fantastyczne rzeźby i wzory. Gdzieś z góry ponad głowami sączyło się skąpe światło. W niebieskawych smugach mieniły się drobne pyłki. Dalej grota obniżała się i zwężała przechodząc w wąski korytarz. Było tam znacznie ciemniej. Podeszli bliżej. Pod stopami chlupnęła im woda. Kalias pochylił się, z radością zaczerpnął pełne dłonie i podniósł do ust.<br>- Słona - stwierdził z żalem i splunął.<br>Obmyli się i to sprawiło im ulgę. Potem ostrożnie podprowadzili Sotiona. Pomogli mu wymyć się i oczyścić ze krwi brodę. Rany ich nie były ciężkie