do szycia marki Singer, mam trzy lata. Naokoło mieszkanie moich dziadków, a za nim Kraków lat dwudziestych. Ale nic o tym nie wiem. Wystarczy mi bezpieczne schowanko w maszynie do szycia. Po siedemdziesięciu latach nic się nie zmieniło pod tym względem: ten epizod w maszynie do szycia marki Singer w ciemnym pokoju krakowskiego mieszkania przy ulicy Długiej przenosi się wraz ze mną, z moją pamięcią, moim wspomnieniem na falach płynącego czasu (że tak górnolotnie powiem). Jest częścią mojej teraźniejszości. Uzupełniony jeszcze pod względem żelastwa przez owo "zostanie po nas złom żelazny i głuchy, drwiący śmiech pokoleń", nie przestaje wyznaczać mojego stosunku