obozu jeden jedyny policjant; lekceważono cywilnych internowanych. Zszedłem na parter i otworzyłem wąskie okienko przy drzwiach wyjściowych. Znów rozwarły się przede mną szafirowe jasności nocy. Plac przed naszym gmachem szkolnym, pusty, wyglądał jak dekoracja teatralna po skończonym przedstawieniu. Wysunąłem nogę przez parapet, ale cofnąłem szybko, bo wzdłuż kościoła przemknął jakiś cień i zniknął w ciemnej jamie ulicy. Przeczekałem chwilę, po czym szybko wyskoczyłem przez okno. Stanąłem niepewny pod ścianą. Co teraz? Porwała mnie nagła żałość, niechęć, zachciało mi się wrócić i położyć do łóżka, ale przestrzeń i gwiazdy pachniały czynem, nie było już dla mnie powrotu. Zrobiłem niepewnie parę kroków i