tylnym siedzeniu. Nie można było podejrzewać, aby wysłużony konik niespodziewanie ruszył kłusem, lecz dla spokoju starszej pani stajenny chłopiec trzymał go za uzdę, idąc powoli obok...<br><br> Dostojna twarz jest pogodna. Czy takie samo jest serce pani Elizy?... Jakżeż może być wesoła, gdy tyle smutku gości w oczach pana Tadeusza, tyle cieni głębokiej melancholii zasnuwa jego twarz.<br><br> - Czyżby cierpiał? - zamyśla się pisarka. - Czyżby wrażliwe "struny grającej w nim harfy były także nastrojone na tę jedną pieśń bólu istnienia?"... Co znaczą te powtarzające się często w jego "zapiskowej książce", którą dał jej do czytania, te słowa: Trzeba żyć! Trzeba żyć!... Mimo wszystko - trzeba