jej nogach, założyli wieko i zasypiali już teraz z ulgą i nawet ze śmiechami, jak zwykle po chwilach dużego napięcia. Może Magdalena tak bała się fizycznego rozpadu, tak rozpaczliwie broniła się przed wejściem w inny, obcy jej czas wieczności, że gotowa zapłacić każdą cenę, zgodziła się straszyć, kupując przez ten ciężki obowiązek prawo do zachowania nienaruszonego ciała? Może. Jej usta, jak przysięgali się, pozostały czerwone. Odcinając głowę, miażdżąc żebra, kładziono kres jej cielesnej pysze, pogańskiemu przywiązaniu do własnych ust, rąk i brzucha. Przybita jak motyl na szpilce , stopami w bucikach, które jej kupił Peikswa, dotykając własnej czaszki, musiała już teraz uznać