na podwładnego ojca, wskazywała tym samym na niego. I ratowała go w ten sposób przed dalszym brnięciem w zbrodnię. Zanotowała już wcześniej w swoim zeszycie: <br> Przeraziło mnie jego zacietrzewienie, ta ukryta w nim nienawiść, której do tej pory nie dostrzegałam. Boję się wszelkiego fanatyzmu.<br>Biedna mama, musiało jej być bardzo ciężko. I nie miała nikogo, z kim mogłaby o tym rozmawiać. Oni z Jasiem byli za mali, a Suzanne zupełnie nie nadawała się do takich rozmów. Była wspaniałym, prawym człowiekiem, ale jej myśli nie wybiegały dalej niż poza lechicki gazon. Całe życie Suzanne toczyło się wokół spraw pałacu. Nawet by chyba