Ewelina marniała w oczach w każdym sensie, psychicznym, fizycznym. Dopiero zakończenie tej miłości nadało jej inny wymiar. Andrzej przecież uratował Ewelinę, zakrył ją własnym ciałem. Śmiercią okupił swoją zdradę. Ale co z tego, co z tego... Jest sama i ma zmarnowane życie... <br>Do pałacu nie zajrzała, od razu poszła na cmentarz. Grób był zaniedbany, stały na nim wypalone znicze z ostatniego Dnia Wszystkich Świętych. Wianek z nieśmiertelników sczerniał i przegnił, gałązki jedliny osypały się z igieł, pełno ich było na płycie grobowca. Ewelina wzięła się za sprzątanie, usunęła suche badyle, potem zmiotła zżółkłe świerkowe igły. Przysiadła wreszcie na krawędzi marmurowej płyty