wielką pewnością siebie i przekonaniem, że sama się zdziwiła skąd ona to wie. Mówiąc to patrzyła ojcu dziecka w oczy spokojnie i pogodnie. Człowiek spojrzał na nią równie zdziwiony i tak samo, jak ona, pomyślał sobie: "Skąd ona to wie?". Ale ponieważ musiał komuś uwierzyć, musiał od kogoś posłyszeć coś, co by mu przywróciło zdolność czucia i myślenia, musiał, bo inaczej nie wiedział co by się stało: więc uwierzył nieznajomej pielęgniarce. Poczuł nagle zupełny spokój i zaufanie do wszystkich ludzi, którzy znajdowali się pod tym dachem. Po raz pierwszy pomyślał o Mircie, która została pod opieką sąsiadki. Pomyślał, że ona nawet nie