osobliwego kroju mundurze, szykowny i elegancki, nie do wiary. Widać było, że broni się przed wzruszeniem, bo ludzie płakali wyciągając do niego ręce. Jakby zapomnieli o wrześniowej klęsce, jakby tamto upokorzenie spłynęło z nich, gdy ujrzeli, że stoi przed nimi żywy, zdrowy, młody oficer z orzełkiem na furażerce. Zwiastun tej, co nie umarła. Polskie wojsko zamieniło się w krew i ciało. Tak im zaświtał daleki dzień powrotu.<br>- Pan porucznik Świątek! - zawołała Ziuta wielkim głosem, przepychając się przez ciżbę.<br>Usłyszawszy swoje nazwisko oficer drgnął, lecz przyglądał się z niedowierzaniem, nie kojarzył tej wysokiej, szczapowatej kobiety w perkalowej kiecce z nikim znajomym.<br>- Nie poznaje