nie widać nikogo!<br><br>Pędzą z szumem tysiąca oszalałych borów,<br>Wykrzykując gwiazd nazwy i nazwy przestworów!<br><br>Brak im miejsca! Ścisk we śnie! Aż próżnia się<br> mroczy!<br>Czy to - byt, czy to - niebyt tak wrzawnie się tłoczy?<br><br>Nic nie ma, prócz pośpiechu! Gdzie teraz ich - ciało?<br>I czy ciągle się staje to, co raz się stało?<br><br>Zdaje mi się, że pęd ich mam w uszach i skroni -<br>I że lecę wraz z nimi, jeżeli to - Oni!...<br><br>A gdy wrzawa zamilka i cisza się dłuży,<br>Zdaje mi się, żem stanął u celu podróży...&lt;/&gt;<br><br><br><br><br><br>&lt;div type="poem" sex="m"&gt;&lt;tit&gt;PANNA ANNA&lt;/&gt;<br><br>Krakowianka jedna <br>Miała chłopca z drewna.<br>Znana piosenka<br><br>Kiedy wieczór