się raz jeszcze w tamtych żarliwych snach letnich panińskich nocy,<br>a kiedy po chwili - obaj na równi zdumieni i przejęci tym tkliwym, ulotnym zbliżeniem - spotkaliśmy się znowu przed pradawnym meczetem, uchyliła się przede mną jeszcze jedna tajemnica:<br>mogłem zajrzeć bez obaw poza prawa rzeczywistości i w olśnieniu odkryć okruch nadrzeczywistości, co nie jest dane wszystkim, lecz tylko wybranym,<br>i upadłem na kolana, i dziękowałem Bogu za ten dar widzenia przez czas i poza czas, i modliłem się długo z pochyloną głową, czując na włosach rękę Księcia,<br>a gdy podniosłem oczy, Księcia już nie było ani tego trzeciego (a może trzeciej?), który