świętego ognia, ósma osoba zaś czyniła rozpaczliwe starania o utrzymanie zamierającego płomienia, grzebiąc w nim drągiem, wrzucając weń wszystko, co jej wpadło pod rękę, awanturując się i wymyślając ślamazarnym zbieraczom. Gęś piekła się i piekła, śmierdząc palonym pierzem, obojętny na ziemskie kłopoty miesiąc wędrował po niebie, strażnicy ognia zmieniali się co pół godziny, a czas płynął. Pożarto wszystkie ukradzione kartofle, z wyjątkiem tych, które znajdowały się w środku gęsi, dzięki czemu były wciąż niedostępne. Wypito pół litra śliwowicy, przewidzianej pierwotnie jako antidotum na zbytnią tłustość upieczonego mięska. Wysuszono odzież, zamoczoną w nurtach królowej rzek polskich przy okazji poszukiwania gliny. A gęś