Czułem, że muszę dać im ujście, inaczej pęknę. Wrzasnąłem ile sił w płucach.<br>"To jest to, Kamyk! To jest właśnie szczęście!" - przekazał smok.<br>Pęd powietrza zrywał włosy z głowy. Pożeracz Chmur w ostatniej chwili wzbił się w górę, gdy prawie dotykaliśmy wierzchołków fal. Płuca wypełniła nam słona wilgoć. Wzbijaliśmy się coraz wyżej. Słyszałem, jak smocze skrzydła kroją powietrze. Czułem napięcie mięśni pod białym futrem. Pożeracz Chmur zaczął mruczeć. Najpierw jednostajnie, potem na coraz to inne sposoby. Odkrywałem jakieś systemy w tych mruczeniach, powtarzające się frazy i zawiłe ozdobniki, aż wreszcie zrozumiałem. Mój towarzysz śpiewał.<br>Lecieliśmy na wschód, mając wybrzeże po lewej