zarumienione policzki, oczy, w których igrały figlarne iskierki i powietrze, dużo powietrza - wilgotnego, łagodnie pieszczącego jasne krótkie włosy, relaksującego skórę, pozwalającego odetchnąć płucom.<br>Zmęczona latami małżeństwa, porodami, opieką nad dziećmi pełnymi żądań i wciąż nowych pomysłów, odzyskiwała piękno. Jakby całe życie trwała tu - wśród renesansowych pałaców, gotyckich kamienic ukrytych w cudownie asymetrycznych zaułkach, wśród przedziwnych mostów obłożonych niczym muszelkami straganami i warsztatami, przewrotnych pejzaży, gdzie góry mieszają się z morzem, gdzie rosną bajkowe rośliny, jakby przeniesione z - wydawałoby się, zmyślonych w pracowniach malarzy - drugich planów.<br>Patrząc na nią, pieszczoną nieziemskim światłem, nikt nie odkryłby naszych wewnętrznych krajobrazów, pośród których przepędziliśmy życie