jako interesująca plastycznie, ale tylko formę współpracy projektanta z ludowymi tkaczkami. Jest to zagadnienie ciekawe, z kręgu sztuki i pedagogiki, wykraczające jednak poza tematykę tej książki. Zresztą sama Plutyfska pisała: &lt;q&gt;"Nie jest to w ścisłym tego znaczeniu sztuka ludowa. Ale niewątpliwie jest to sztuka w całej swej prawdzie i powadze" &lt;/&gt;(cyt. za: Błachowski, 1990, s. 20). <br>Tkaniny dwuosnowowe występowały przede wszystkim w północno-wschodniej Polsce. Najstarsze, zanotowane przez niemieckiego etnografa Konrada Hahma, pochodziły z okolic Ełku i Olecka, wykonywane przez tkaczy zawodowych i specjalistki wiejskie. Matki przekazywały je córkom w charakterze wiana, co przyczyniło się do ich trwania przez wiele lat. Tradycja