z kolei czekał na telefon z powiatu i tak był tym przejęty, że nie miał głowy do załatwiania interesantów. W końcu telefon zadzwonił, sekretarz odbył rozmowę z jakimś powiatowym kacykiem, Ewelina słyszała jego tubalny głos i wyobraziła sobie, że to jakiś atleta nie mieszczący się za biurkiem, tymczasem zobaczyła małego człowieczka o okrągłej główce i małych rączkach, w których ledwo mieściła się słuchawka. Trzymał ją jeszcze w dłoni, kiedy weszli, jakby chciał sprawdzić, czy jego rozmówca naprawdę się rozłączył. Ewelina tak była zaskoczona tą niezgodnością głosu sekretarza z jego posturą, że przez pierwszy kwadrans nie mogła śledzić tego, co sekretarz mówi