Sabińskiego) – to interesująca zapowiedź eposu, zapowiedź nie spełniająca jednak oczekiwań także samego autora. Przed ukończeniem ostatniej redakcji uznał Zaborowski swe dzieło za „martwe". W liście do Łaszowskiego z 18 listopada 1824 r. podkreślał zmianę gustów publiczności, wymagającej od pisarzy „klasycznej w ich dziełach poprawy, a zarazem i czarów romantycznych". W ciągu lat około dziesięciu pomysł żył i zmieniał się. Rozbudowaniu ulegały wątki liryczne i fantastyczne, ukonkretnieniu i ulirycznieniu – opisy przyrody, podstawy historyczne pozostawały zawsze jednakowo kruche. Scena wyobraźni Zaborowskiego wyraźnie korzystała tu z wzorów Homera, Tassa, Ariosta. Z twórczości Tassa biorą rodowód trzy wątki epickie poematu: historyczny