polskiej literatury. Badając konkretne teksty konkretnych autorów dość szybko postrzega się, że inaczej w tej literaturze funkcjonują niektóre elementarne wyznaczniki artystyczne dzieła, jak na przykład czas czy przestrzeń. Mówiąc skrótowo, uderza na przykład czytelnika wpisana w dzieło niechęć do zagospodarowywania się wyobraźni w czasie teraźniejszym, większą rolę odgrywa perspektywa pamięci (czas przeszły) i imaginacji (czas przyszły), to jest podstawowa linia konstrukcyjna czasu w wielu tekstach. Podobnie funkcjonuje kategoria przestrzeni - w jednym ze swoich artykułów poświęconych tej problematyce nazwałem to "kompleksem niedorzeczywistości" wyprowadzając termin "niedorzeczywistość" z jednego z wierszy B. Czaykowskiego ze zbioru &lt;hi rend="italic"&gt; Trzciny czcionek&lt;/&gt;.<br>Chodzi mniej więcej o to, że konkret przestrzenny